We leven in 2022 na Christus. Heel Marioepol is in handen van de Russen. Heel Marioepol? Nee, in een fabriek aan de zee van Azov blijft een handjevol mannen dapper weerstand bieden aan de Russische bezetter.
Een van die mannen, Sviatoslav Palamar, heeft een baard van drie maanden. Via een filmpje dat gemaakt is in de Azov-staalfabriek, laat hij weten dat er een operatie in drie fases aan de gang is. Details gaat de plaatsvervangend commandant van het Azov-regiment ons niet geven.
Het filmpje toont geen luxe, maar een militair tegen een kale betonnen muur in het licht van een zaklamp. Kort nadat gewonde Oekraïense soldaten zijn overgedragen aan de Russen, laat hij weten dat zij er nog zijn. Zolang er nog militairen in de gangenstelsels van de fabriek ronddwalen, is de strijd in Marioepol nog niet voorbij. Verbeten weigeren ze zich over te geven, zijn ze bereid om te vechten tot de laatste man.
‘Nooit voelde ik me zo in leven, als de dag dat ik dacht dat ik doodging,’ schreef ik ooit na een minuut of veertig in een hinderlaag waar de kogels ons om de oren vlogen. Maar bij ons in Afghanistan duurde dat nooit echt lang. Zat je over het algemeen ’s avonds weer veilig op kamp, een vooruitgeschoven post of in een bivak in de woestijn.
Hoe anders is dat voor deze mannen? Kerels die geen kamp hebben waar ze kunnen ontspannen. Geen plek waar ze veilig zitten, maar als ratten onder de grond leven. Al een paar maanden lang gaan zij naar bed en staan weer op, zeker wetend dat straks de laatste keer is, maar nooit exact wanneer?
Omsingeld, ouderwets belegerd door de Russen, vult mijn hoofd zich met militaire en menselijke vragen. Hoelang houden ze dit nog vol? Hoeveel munitie is er nog? Voor hoeveel dagen eten? Waar halen ze hun water vandaan? Kunnen ze zich ergens wassen? Dreigen er ziektes? Hoe is het met hun vrouwen en kinderen? Wat weten ze van wat er buiten in de wereld gebeurt? Welke verhalen vertellen ze elkaar en wordt er gelachen, gehuild, gedronken en gekaart? Is er, nu jouw gezondheid er niet meer toedoet, nog iemand die niet rookt?
Het verhaal van het Azov-regiment doet denken aan het verzet van dat dorpje in Frankrijk tegen de Romeinen. Het is wishful thinking. Bij een gebrek aan onoverwinnelijkheid weet ik dat ze uitzichtloos zullen eindigen zoals de Duitse soldaten destijds in Stalingrad.
Elke editie van de Militaire Courant schrijft Niels Roelen een verhaal bij een foto uit de actualiteit. Deze column verscheen eerder in de Militaire Courant van juni 2022.
De Militaire Courant is mede mogelijk gemaakt door Noventas verzekeringen
