Ray Klaassens is de hoofdinstructeur van het bekende tv-programma ‘Kamp van Koningsbrugge’, waarin gewone burgers onder ervaren instructeurs proberen om mentaal en fysiek sterk genoeg te zijn voor de Special Forces. Zijn boek gaat over die mentale en fysieke kracht, en heet Groeipijn.
Klaassens zit, zowel op tv als in dit boek, nadrukkelijk in zijn rol als instructeur: het boek Groeipijn lees je omdat Ray je vertelt hoe jij je verder kunt ontwikkelen, wat daarvoor nodig is. Als je het boek leest, hoor je Ray praten. Je wordt meegenomen in zijn levensverhaal, en stapje voor stapje maakt hij duidelijk waar de lessen zitten. Toch komen er ook vragen op bij zijn verhaal: soms wil je graag meer weten, terwijl Ray intussen alweer verder is. Een voorbeeld: ‘Bij de genie geen arrogante lui of corpsballen, maar nuchtere, hardwerkende bouwvakkers (op een enkeling na dan). Hun wereld ligt mij wel, net als de inhoudelijke kant van techniek, mechanica en bouwkunde. We moeten serieus hard werken, er is altijd ruimte voor een grap of een biertje. Ons groepje wordt steeds hechter. We krijgen een goed beeld van het vakgebied waarin we over een tijdje zullen gaan werken.’
Maar waar werkten ze dan aan, hoe wordt die band hechter, hoe is ook de relatie met de individuele mensen? Met andere woorden: laat ons meelachen met die grapjes, de vermoeidheid of de verveling voelen, de interesse in mechanica begrijpen. En soms doet Ray dat ook wel. Zoals wanneer hij in Srebrenica uitgenodigd wordt om als genist eens bij de commando’s te gaan kijken.
‘Maar toen ik hoorde wat het grootste probleem op het commandokamp was, moest ik grinniken. Hun riool bleek namelijk verstopt.
‘Maar toen ik hoorde wat het grootste probleem op het commandokamp was, moest ik grinniken. Hun riool bleek namelijk verstopt. Op dit gebied waren ze duidelijk wat minder in control. Mijn team maakte een plan voor onze eigen ‘waarnemingsmissie’. Die bracht ons zo’n 50 meter buiten het kamp, waar het riool uitkwam dat wij een paar weken daarvoor hadden aangelegd. Een van de genisten stak een lange veer in het riool en trok hem terug. Net op tijd dook hij opzij, want er spoot 60 meter aan afvalwater en stront met hoge kracht naar buiten.’
Opgeven geen optie
Kort en goed neemt Ray je mee in alle fasen van zijn leven, vertelt wie hij op dat moment was en welke ontwikkeling hij in die fase doormaakt. Hij sluit elke fase af met samenvatting waarin hij aangeeft wat de belangrijke lessen van die fase zijn geweest. Daarom wordt ook elk van die samenvattingen geïllustreerd met een puzzelstukje. Niet elk puzzelstukje zal voor iedereen van toepassing zijn, maar elk inzicht werkt wel verhelderend. Om er een te noemen, citeer ik dit:
‘Ik schrok van de inspanning die ik moest leveren en de pijn die het kostte, en dat kreeg de overhand. Het werd me te zwaar en ik stopte, want een andere optie kende ik niet. Het duurde nog een tijd voordat ik begreep hoe ik mezelf zodanig kon motiveren dat opgeven geen optie meer was.’
Dit zal voor heel veel mensen herkenbaar zijn. En we willen leren hoe je het inzicht krijgt dat opgeven geen optie is. Dat maakt van dit boek geen zelfhulphandleiding.
Eigenlijk vertelt het bijgeleverde persbericht het al: ‘Zijn prikkelende aanpak zet toehoorders op het puntje van hun stoel en nodigt deelnemers uit tot eerlijke gesprekken met zichzelf en elkaar.’ Toehoorders en deelnemers, niet: lezers. Met een boek push je misschien je wereldvisie, maar fysiek en mentaal zeker niet. Daarvoor heb je de Ray nodig die op het podium staat, en die je soms heel onvriendelijk aanspoort om vooral door te zetten. De grootste kracht van Ray zit in zijn public performance. Dit boek is daarop een aanvulling, een reminder.
Dit artikel verscheen eerder in de Militaire Courant editie september 2024.
Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door Noventas.
