Tjeerd Zandbergen verloor in Afghanistan twee kameraden en twee Afghaanse collega’s. Jaren later zet hij zijn pijn om in daden. ‘Op 12 januari 2025 organiseer ik een speedmars, zodat iedereen die deze nacht beleefde, niet vergeten wordt.’
Tjeerds avontuur bij Defensie begon op zijn zeventiende, in 2006. Twee jaar later, op zijn negentiende verjaardag, stapte hij het vliegtuig in naar Afghanistan. De eerste paar dagen in Afghanistan voelde hij zich echt ‘een groentje’ en keek hij op tegen de oudere jongens van de Charlie-compagnie. ‘We moesten al redelijk snel de poort uit met die gasten, dat was gaaf, maar ook spannend.’
Tjeerd en zijn kameraden gaan buiten de poort op patrouille. Met duizend patronen op de borst liep Tjeerd als schutter door het warme, droge Afghanistan. Al na een paar dagen na aankomst liepen ze voor het eerst in een hinderlaag. ‘Vanaf dan is het de adrenaline die je in leven houdt.’
In de nacht van 12 januari 2008 wordt de operatie Kapcha As opgestart. Het is 15 graden onder nul, de nachtzichtmiddelen van de Charlie-compagnie werken slecht door het tekort aan restlicht, en de gangen en kamertjes in het ingenomen Afghaanse huis – een quala – zorgen voor blijvende druk van de vijand. Tjeerd ligt een uur met zijn buddy op wacht, bovenop de quala, wanneer hij wordt afgelost. ‘Ik dacht eindelijk een oog dicht te kunnen doen. Maar toen brak de hel los. Ik hoorde klappen, keek om me heen, en zag kogels vlak boven mijn hoofd nagloeien in de veertig centimeter dikke muren. Het duurde voor mijn gevoel uren. Door het slaaptekort en de lichtflitsen begin je dan ook nog eens te hallucineren.’
De volgende ochtend krijgt hij te horen dat twee kameraden en twee Afghaanse collega’s het leven hebben gelaten. Later kwam bij de Charlie-compagnie ook de melding binnen dat het friendly fire was geweest.
‘Mijn dochter is mijn redding geweest. Nu durf ik mijn verhaal te vertellen’
De dag na het drama in Afghanistan werd het begin van een hele lange strijd voor Tjeerd. En die strijd zette zich voort toen hij terugkwam in Nederland. ‘Ik liet één keer foto’s en filmpjes zien, maar daarna stopte ik het weg. Ik heb nog vijf jaar bij luchtmobiel gewerkt, maar thuis niet kon ik niet meer aarden. Sinds 2019 ben ik gestart met verschillende trajecten, en ben ik enorm vooruit gegaan. Mijn dochter is mijn redding geweest. Nu durf ik mijn verhaal te vertellen.’
Tjeerd vond 12 januari jarenlang een moeilijke dag. In 2025 wordt dit anders. ‘Ik organiseer met Urge to Fight een speedmars van twaalf uur. Dat wordt niet iets droevigs, maar iets krachtigs. Met oude dienstmaten ga ik lopen, voor alle mensen die thuis zitten en erbij waren tijdens die nacht. Zij moeten weten dat dat mijn twee kameraden en twee Afghaanse collega’s niet vergeten worden.’
Kijk op de website van de Nederlandse Veteranendag voor meer verhalen!
dit artikel verscheen eerder in de Militaire Courant editie december 2024.
Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door Noventas.
