Eens een marinier, altijd een marinier!

In het jaar 1665 begon de roemruchte geschiedenis van het Korps Mariniers. Grote namen uit de vaderlandse geschiedenis zijn betrokken bij de oprichting: Johan de Witt en Michiel de Ruyter. Bovendien is de plek waar iedere marinier zijn opleiding begint vernoemd naar de eerste commandant van het Korps: de Van Ghentkazerne te Rotterdam.

Door Jan Louwers

Verbondenheid, kracht en toewijding zijn de kernwaarden van een marinier. Op de Van Ghentkazerne kom je die woorden overal tegen. Het Korps Mariniers is de amfibische eenheid van de krijgsmacht, vanaf het water worden ze op land ingezet. We spreken met majoor ‘Nico’. Hij is samen met zijn team verantwoordelijk voor de opleiding van de onderofficieren. Dit zijn mariniers die al enkele jaren ervaring hebben en nu door willen groeien. De opleiding duurt 26 weken.

Majoor, de mensen die onderofficier willen worden hebben de baret van het Korps Mariniers al verdiend. Wat leren ze in deze opleiding?
‘Ze zijn al gewend om leiding te ontvangen, maar niet om leiding te geven. Dat is de omschakeling die ze hier tijdens de opleiding moeten maken. Ze moeten kunnen plannen, organiseren en lesgeven. En het belangrijkste: tijdens een gevecht leiding kunnen geven aan andere mariniers.’

Hoe simuleren jullie dat tijdens de opleiding?
‘Voor de helft van de opleiding zitten de mariniers in het veld, in een bivak. Ze worden dan constant onder druk gezet door de instructeurs, zowel fysiek als mentaal. Er worden gevechtssituaties geoefend en er gebeuren doorlopend dingen die de cursisten tot actie moeten dwingen. Dat alles met volledige bepakking, de spullen die je nodig hebt als je daadwerkelijk ingezet wordt. Een marinier is sowieso al fit, maar van een onderofficier verwachten we dat hij onder grote druk ook nog na kan blijven denken en leiding kan geven. Want tijdens een echt gevecht kijken de mannen naar de leidinggevende met de vraag: wat gaan we doen?’

Waar kun je een marinier aan herkennen?
‘Hij heeft een ‘can do’-mentaliteit, waarbij hij de veiligheid niet uit het oog verliest. Wij gaan door waar anderen stoppen. We maken de situatie altijd werkbaar, we halen de doelen. Links- of rechtsom. Dat wordt tijdens de opleiding ingeprent, zodat je als groep gaat opereren. De opdracht, dat is het belangrijkste. De individuele marinier is ondergeschikt aan de groep.’

Wat zou u willen zeggen tegen jongeren die overwegen om marinier te worden?
‘Ik zou het zeker aanraden. Met name de jongeman die een uitdagende baan zoekt, die het avontuur aan wil gaan, die kan hier voor vier jaar aan de slag. Je maakt vrienden voor het leven. Je gaat de wereld zien. Hard werken en hard ontspannen. En na die vier jaar kun je je eventueel verder ontwikkelen en carrière maken bij de mariniers. Allerlei specialisaties zijn mogelijk, zoals bijvoorbeeld bij de special forces van het Korps Mariniers.’

U zei net jongemannen, maar zijn vrouwen eigenlijk ook welkom?
‘Ja, vrouwen zijn zeker ook welkom. Dat is een goede zaak, zeker gezien het grote aantal vacatures dat we hebben. Daardoor kunnen we vissen uit een grotere vijver voor het vinden van mariniers.’

Kunt u zich nog herinneren dat u zelf voor het eerst door de poort van de Van Ghentkazerne liep?
‘Ja, nog heel goed! Dat was op een regenachtige dag in het jaar 2001. We kwamen aan in ons nette tenue. De korporaal die ons ontving ging helemaal uit z’n plaat toen hij onze verregende kleding zag. We konden ons meteen gaan opdrukken tot we erbij neervielen. Vervolgens gingen we het veld in om te sjouwen met een boomstam. Kortom, het was een warm welkom bij de mariniers!
‘Ik wil de mensen die de initiële mariniersopleiding willen gaan doen graag iets meegeven: denk in korte stapjes vooruit tijdens de opleiding. Het is mentaal en fysiek heel zwaar. Denk niet aan de dertig weken, maar denk per uur, per dag. Dan haal je de opleiding! Als het tussen de oren goed zit, kun je het fysiek ook goed aan. Bovendien maak je vrienden voor het leven. Tijdens oefeningen en missies kom je altijd weer je maten tegen die je al kent sinds het begin van je opleiding. Mensen blijven altijd betrokken bij het Korps, reünies worden altijd druk bezocht. Eens een marinier, altijd een marinier!’

Marinier 1 ‘Mitch’ en sergeant ‘Michael’ zitten gebroederlijk naast elkaar. De sergeant is de instructeur tijdens de onderofficiersopleiding die Marinier ‘Mitch’ nu volgt. Totaal verschillende rollen, maar wat ze delen is de verbondenheid met het Korps Mariniers.

Sergeant ‘Michael’, hoe was het voor uzelf om voor het eerst onder de poort door te lopen?
‘Dat was in 2005. Altijd als er een groep cursisten die zijn eerste opleiding heeft afgerond de poort binnenloopt, is iedereen van de kazerne daarbij aanwezig, evenals familie, vrienden en oud-mariniers. Dat is een bijzondere sfeer, die je meteen meekrijgt als je zelf nog in opleiding bent. Die ervaring motiveert om ook zelf de opleiding succesvol af te willen ronden. Dat triomfantelijke gevoel! Dan denk je: straks lopen wij onder die poort door, het is maar een kwestie van tijd.’

Wat was voor u een reden om marinier te worden?
‘Ik wilde graag militair worden, dat was al vrij snel duidelijk, het sprak me gewoon aan. Maar bij welk onderdeel wist ik niet. Toen een neef van me terugkwam uit Irak en vertelde hoe het is om marinier te zijn, was de keuze snel gemaakt. Avontuur, reizen! Aanvankelijk was dat voor vier jaar, maar het beviel me zo goed dat ik gebleven ben. Ik was alleen niet echt goed voorbereid. Ik had op zich een goede conditie, maar niet voldoende kracht. En toen moesten we ineens tien kilometer rennen, een rondje Brienenoordbrug, ik wist helemaal niet dat dat kon!’

Marinier ‘Mitch’, wat spreekt jou het meeste aan aan het beroep marinier?
‘Je werkt als een groep ergens naartoe, daarbij vallen ook weleens mensen af. Dat maakt jezelf sterker, want je wilt niet falen: je wilt als team de eindstreep halen. En als je dan samen met de muzikanten van de Tamboers en Pijpers de poort binnenloopt, dan is dat een prachtig gevoel. Een van de mooiste momenten uit mijn leven!’

Hoe zwaar is de extra belasting van de onderofficiersopleiding?
Marinier ‘Mitch’: ‘Nu zitten we nog in de beginfase van de opleiding, de fysieke belasting is nog beperkt. Maar later in de opleiding gaan we met sprongen voorwaarts, dan wordt het fysiek zwaarder en moeten we ook leiding geven aan andere mariniers. Dan word je flink aan de tand gevoeld en wordt er bekeken hoe je dingen aanpakt.’
Sergeant ‘Michael’: ‘Je probeert de mariniers mee te geven hoe ze onder stress, vermoeidheid, minder goed eten en veranderende omstandigheden toch goed kunnen blijven functioneren. We gaan ineens linksaf, terwijl iedereen dacht dat we rechtsaf zouden gaan. We maken ze weerbaar voor het werk dat de functie van onderofficier met zich meebrengt. Je moet je mannen meekrijgen in de richting die jij wilt. Er is nog steeds wel veel fysieke belasting, maar het gaat vooral om het mentale aspect, het ontwikkelen van jouw kwaliteiten als leider.’

Hoe zouden jullie jongeren overtuigen om marinier te worden?
Marinier ‘Mitch’: ‘Iedere gezonde Nederlandse man en vrouw kan het halen. Als je twijfelt, moet je het gewoon doen. Het is het mooiste wat er is. Je maakt van alles mee: je springt uit vliegtuigen, je gaat skiën, de ene dag kun je in de sneeuw zitten, de andere dag op een tropisch eiland. Het is fantastisch!’
Sergeant ‘Michael’: ‘Als je leuke dingen mee wilt maken, maar ook minder leuke dingen om je als persoon verder te ontwikkelen, dan is het Korps Mariniers van harte aan te bevelen. En als het je na die vier of vijf jaar goed bevalt, kun je je door ontwikkelen tot onderofficier. En heel belangrijk: de sfeer bij de Mariniers is echt uniek. Dat hoor je ook terug van mensen die bij andere defensieonderdelen zijn gaan werken of naar de burgermaatschappij zijn overgestapt. Ook niet mis is dat je in de lange, rijke geschiedenis van het Korps Mariniers komt te staan, sinds de oprichting op 10 december 1665.’

Om veiligheidsredenen zijn de echte namen van de geïnterviewden niet vermeld.