Jody Huliselan werd geboren in voormalig concentratiekamp Westerbork, waar toen enkele duizenden gevluchte Molukkers woonden. Als 16-jarige ging hij in dienst, waar hij bij de landmacht zijn plek vond. Tot de treinkaping in 1977. ‘Plots werd ik tot vijand gemaakt en had ik banden met terroristen.’
‘De opvoeding van mijn ouders was hard. We kregen de nodige klappen als we iets fout deden. Nooit een aai over je bol. Mijn ouders hadden na de Japanse overheersing een zeer moeilijke tijd meegemaakt die hun gedrag beïnvloedde. Hun geboorteland hadden zij verlaten en in Nederland kregen ze een armoedige huisvesting en uitkering. Uiteindelijk hebben we ongeveer vijftien jaar in verschillende kampen gewoond. Mijn vader werkte keihard voor een bodemloon. Ze zijn gehard door die strijd en die manier van opvoeden heeft mij gevormd. Ik werd meer meedogenloos. Toch ben ik enorm trots dat zij mijn ouders zijn.
‘Na de technische school wilde ik meer spanning en avontuur in mijn leven. Op mijn zestiende ben ik in dienst gegaan. Mijn opa’s hadden allebei in het KNIL gezeten. Het militarisme zat al een beetje in mij. Uiteindelijk kwam ik bij de landmacht terecht, maar dat ging niet zonder slag of stoot.
‘Tijdens de treinkaping in 1977 werd ik plots tot vijand gemaakt. Leidinggevenden zeiden dat ik er niet meer bij hoorde en dat ik banden met de terroristen had. Ik kreeg geen toegang meer tot de wapenkamer, mijn vingerafdrukken werden afgenomen en ik werd op non-actief gesteld. Ik word er nu nog woedend van. Om zoiets te horen na vier jaar onvoorwaardelijke trouw en keihard werken… Het was het begin van een hele lastige tijd. Defensie vond dat ik mijn ontslag moest indienen. Ik vond dat ze mij maar moesten ontslaan, anders had ik geen recht op een uitkering. Het werd uiteindelijk een strafoverplaatsing naar logistiek.
‘Dat is mijn redding geweest. Op de kazerne zat bij de Heutz-eenheid een Molukse sergeant-majoor die ook oud-KNIL-strijder was. Hij heeft mij letterlijk en figuurlijk uit de modder getrokken. Ik was verzuurd en klaar met het leger. Hij zei: “Dit leger is jouw werkgever en wees blij dat je erbij zit.” Dat is mij altijd bijgebleven. Ik ben zo dankbaar voor die man. Iedereen had respect voor hem, dat dwong hij wel af met zijn vol ornaat met drie rijen aan medailles. Een veteraan in hart en nieren.
‘Uiteindelijk heb ik wraak genomen. Vanuit logistiek heb je namelijk ook veel invloed: iedereen die mij ooit heeft uitgescholden heeft het geweten. Dan kwam er bijvoorbeeld iemand met een kapotte broek die hem wilde ruilen voor een nieuwe. Dan zei ik: “Die kan je best aan”, en vervolgens deed ik het luik dicht.
‘De uitzending naar Irak in 2004 herinner ik mij als de dag van gisteren. We zaten in de compound toen het alarm afging. We gingen direct naar onze post met wapens, kogels en een beschermvest. Ondertussen rukten ook onze gevechtsvoertuigen uit. Dan weet je dat het heel serieus is. De eerste berichten die we horen waren niet goed. Zes collega’s waren beland in een regen van kogels. Een hinderlaag, waarbij Jeroen Severs om het leven komt. Vijf anderen mensen raakten gewond. Op een gegeven moment wordt het beschadigde voertuig het kamp binnengesleept… Daar was niks meer van over.
‘Bij de uitvaart stond het hele kamp langs de weg. Hij was opgebaard door de mobiele geneeskunde en werd naar de helikopter gereden. Die nam na het opstijgen nog een laatste vlucht over het kamp. Dan is het tijd om in te rukken en naar de bar te gaan om moed in te drinken of in je prefab je verdriet te uiten. Ik geef toe dat ik mij flink stoer heb gehouden, maar ik krijg er nog steeds rillingen van.
‘Al deze ervaringen hebben wel hun impact gehad. Ik was een harde man en werkte veel. Eenmaal thuis uitte zich dat in het gezin, was er weer bonje met m’n vrouw en kinderen. De afgelopen jaren begin ik meer te ontdooien. Ik probeer nu meer liefde te geven aan mijn gezin en interesseer mij meer in het leed van anderen. Als klusjesman sta ik bijvoorbeeld alleenstaande ouderen bij. Ik help met klusjes waar een aannemer niet voor wil komen. Zo komen zij niet voor een kapotte deurklink, ik wel. Niet voor het geld, maar omdat het dankbaar werk is. Voor mij is het een kleine moeite, maar voor de alleenstaande ouderen betekent het de wereld. Daar doe ik het voor.’
